Op haar Bandcamp-pagina omschrijft deze Austinite zichzelf als “Italofiel”, wat in de ogen van ondergetekende al bij voorbaat een pluspunt is en het blijkt ook uit de lijst van muzikanten, die meewerkten aan de nieuwe plaat van de zangeres: ze heten Andrea, Federico en Matteo -al zijn er ook anderen- en, naar ik lees in de door Vanessa bijeen geschreven perstekst, is de plaat met opzet in de richting van de pure folkpop gestuurd, precies om pianist Matteo Patrone een beetje meer op het voorplan te plaatsen. Bij de vorige plaat, “Modern Age”, geraakte die een beetje ondergesneeuwd in de nogal uitgesproken gitaarklank, die die plaat kenmerkte. Die keuze werd in praktijk omgezet door de band veelal live in de ruimte aan de songs te laten werken en de voortgang van de werkzaamheden stelselmatig op te nemen. Dat levert alvast een heel nadrukkelijk live-gevoel op en de glasheldere popmelodieën, die Peters schijnbaar achteloos uit de pen weet te schudden, maken van deze plaat alweer een voorbeeld van vlotte beluisterbaarheid.

De titel van de plaat lijkt daartoe een beetje als leitmotiv gediend te hebben: als een vliegtuigpiloot “op de instrumenten” vliegt, betekent dat eigenlijk dat hij weinig tot geen zicht heeft op de omstandigheden en dat hij dus verplicht is te vertrouwen op wat de wijzertjes en lichtjes hem vertellen. Dat is dus min of meer zoals u en ik door het dagelijkse leven heen waden: we staan er wel middenin, maar eigenlijk weten we niet waarheen het leven ons voert en zijn we dus gedoemd om te vertrouwen op de signalen die we (menen te) krijgen vanuit de omgeving.

De songs zijn dus veelal beschouwend en naar binnen gericht: waar sta ik? Wat neem ik mee en wat laat ik achter? Hecht ik belang aan wat anderen over mij denken of zeggen? Of vaar ik gewoon mijn eigen koers, ongeacht de uitkomst? Dergelijke houding is absoluut toe te juichen, al zal ze wel eens een blauwe plek opleveren, maar in elk geval is deze nieuwe plaat alweer een aaneenschakeling van erg fijne popgerichte songs met een rootsy kantje. Alle negen zijn ze door Vanessa zelf geschreven en door gelauwerd (mede)producer Joe Reyes ragfijn geboetseerd tot erg radiovriendelijke deunen-met-inhoud. Gevolg is, dat de plaat, die van elpee-duur is, in géén tijd voorbij huppelt en dat je al na een paar draaibeurten mee kan neuriën met single “Halfway Through” -dat me wel eens aan Fleetwood Mac doet denken- of met themasong “How Long” of afsluiter “Wasted Days”.

Vanessa Peters maakt erg mooie songs, is goed omringd en je merkt aan alles dat zij al even met het van van liedjesschrijver bezig is. “Flynig on Instruments” is een rijpe, doorleefde en mooie plaat van een dame, die best wat meer aandacht zou mogen krijgen op onze radio’s.

(Dani Heyvaert)